كرمانشاه 

سرزمين اهورايى ايران از كناره ‏هاى ‏سيحون تا فرات و از درياى خزر تا دريای ‏فارس براى هر ايرانى پاك نژاد، مقدس وگرامى است. 

همان قدر كه آذربايجان هميشه سربلند ومردم سخت كوش و دلاور آن و بلوچستان ‏پهناور و خراسان زرخيز، عزيز و دوست ‏داشتنى است، مازندران و فارس و كردستان ‏و ايلام هم محبوب است; زيرا همه اين‏ سرزمينها جزيى از سرزمين پهناور و مقدس ‏ايران است و قسمتى از پيكر مادر وطن وهرگز در ميان اعضاى بدن نمى‏توان چشم رابر دهان يا دست را بر پا ترجيح داد و اين خطو خال و چشم و ابرو هركدام به جاى خويش ‏نيكو و دوست داشتنى است و هر يك ‏ويژگى خاص خود را دارد و البته همين ‏ويژگيهاست كه باعث مى‏شود ما درباره ‏منطقه‏اى بيش از مناطق ديگر به سخن ‏بپردازيم.  از جمله اين مناطق كرمانشاهان است ;منطقه پر اهميتى كه در غربى‏ترين بخش ‏جمهورى اسلامى ايران در كنار مرز ايران وعراق با مساحتى حدود 23622 كيلومترمربع واقع و از كهنسالترين مناطق كشوراست. 

مردمش كه بيشتر از نژاد كرد مى‏باشند تيره‏اى نيرومند از نژاد آريا يعنى ساكنان ‏اصلى كشور ايران هستند و زبان كردى آنان ‏شاخه ‏اى از زبان فارسى يعنى زبان ايرانى‏است. 

وجه تسميه كرمانشاهان در كتب و متون جغرافيايى يا المسالك والممالك (راهنامه‏ ها - شهرنامه ‏ها) اشارات ‏صريحى وجود دارد كه قرميسين، قرمسين واكثر بشكل قرماسين يا قرماشين معرب واژه‏ كرمانشاهان، كرمانشاه و يا گرمان ساه وگرمان سان بوده و مى‏باشد.  

ابوبكر احمدبن محمد بن اسحاق‏همدانى، معروف به ابن فقيه، در كتاب خودبه‏نام ترجمه مختصر البلدان (حدود 279ه.ق) مى‏نويسد: "قباد از مداين تا رودخانه‏ بلخ، در همه راه هيچ سرزمينى نيافت ‏كه هوايش از كرمانشاهان تا گردنه ‏همدان، خوش‏تر و آبش گواراتر ونسيمش لذت بخش‏تر باشد. اين بودكه قرماسين را ساخت و ويژه خويش ‏كاخى بلند بر روى هزار ستون بناكرد." پس قرماسين كلمه‏اى است‏پارسى يعنى كرمانشاه.